!من هم می رنجم

هیچ وقت عادت نداشتم غر بزنم. همیشه فکر می‌کردم بهترین خصوصیت اخلاقی‌‌ام همین باشد. هیچ وقت هم عادت ندارم گله کنم یعنی‌ آنقدر کم پیش می‌‌آید که باعث تعجب میشود. البته بد تر هم شده‌ام قبلتر‌ها بیشتر از حالا گله و شکایت می‌کردم گاهی غری هم شاید میزدم ولی‌ به یمن مهاجرت و ۶ سال زندگی‌ در غربت که سه سالش هم تنهایی مطلق بوده است همان اندک جسارت گله مندی را هم از ما گرفت! مهاجرت خیلی‌ کارهای دیگر هم کرد که خوب اکثرا نتیجه‌اش مثبت بوده است. مثلا من بی‌ صبر و تحمل را صبور کرد، خیلی‌ صبور! یک زمانی‌ باید جداگانه و مفصل در باب این مهاجرت بنویسم.احساس می‌کنم که علت این ساکت بودن و در برابر اتفاقات و رفتار‌ها دم برنیاوردن این است که متاسفانه در اکثر موقع با برخورد شدید اطرافیان مواجه میشوی وقتی‌ که انتقاد میکنی‌. حتا بعضی‌ افراد ناراحت میشوند که چرا ازشان رنجیدی! می‌خواهم بگویم رنجشم را، می‌خواهم تعجب کنند، برایشان عادی میشود و من هم عادت می‌کنم که نریزم در دلم. تا نترکیده است باید شروع کنم